Isındıkça ünlü Kışla Meydanımız, Seyit Rıza’nın çevresi, günün her saatinde müdavimleri, sevenleri tarafından dolar, taşar. Bir başka olur oradan Munzur’u seyretmek.
Tunceli’nin en güzel mekânlarından biri, hatta en güzelidir. Banklar oturak yerleri yetmez. Yerlere oturulur. Akşam gün batımında sonrasında, adeta buluşma yeri olur. İşinden çıkanlar, o mekâna uğramadan evlerinin yolunu tutmazlar. Aşılanmış. Kayıt altına alınmış köpeklerde oradadırlar. Ailece orda yaşarlar. Gelene gidene bakar gülümserler. Kendilerini seven okşayan bakışları ararlar. Seven bir bakışın etrafında dans eder dururlar. Kirliliğin, köhneliğin simgesi Kışla Binasının çatısına yerleşmiş karakargalar, çatılardan çevre ağaç dallarından avlayacakları böcekleri yere atılacak, düşürülecek yiyecekleri gözlerler. Tenha buldukları kışla meydanında çevresinde yan gözle kendilerine alışmış köpeklere bakarak kabadayı kabadayı gezinirler. Bazende çirkin olduğu söylenen (ben, bütün kuşları, sevdiğimden seslerini de seviyorum.) sesleri ile bağırıp çağırırlar.
Uzun süren yağmurlu, kapalı günlerden sonra güneşli günler, Yazlıkları kaldırıldıkları yerlerden çıkarttı. Arabaların kaloriferleri bir sonraki kışa kadar kapatıldı. Gölgeli yerler, açık alanlar, parklar, mesire yerleri gözde mekânlar oldu.
Günün sabahında, kışla meydanının bahar kokan havasını teneffüs ederek her sabah iş yerine giderken uğramadan gitmediğim, ON ADIMLIK ÇARŞIYA yöneldim. Her sabah olduğu gibi, sokağın sakinleri yerlerini almışlar, dağlardan topladıkları nadide ürünleri gözler önüne sermişlerdi. Çarşı şehrin ortasında bir başka kokuyordu. Çarşı dağ, orman kokuyordu. Işkınlar, kengerler, meşe, çarçur mantarları, gulikler, yemlikler, sadır dediğimiz sebze fideleri, kendilerini almaya evlerine, bahçelerine, sofralarına konuk etmeye gelenleri bekliyorlardı. Kendi kendime söyleniyordum. ‘Bir başka şehirlerin övündükleri kapalı çarşıları varsa bizimde ON ADIMLIK ÇARŞIMIZ vardır.’ diye övünüyordum.
Kaldığımız apartmanın bir sorunun götürdüğüm Belediye’de, uzun süredir göremediğim ÖZKAN HOCA (Doç. Dr.) ile karşılaştım. Tunceli’nin önemli öncelikli bir sorunu için iki yılı aşkın bir süredir görevli olduğu Gaziantep’ten sürekli gelip giden fedakâr gönüllü bir Tunceli dostu. Belediye Başkanımızın isteği üzerine, Tunceli’nin kanayan bir yarasını tedavi etmek için, çabalayan koşturan bir doktor. Yanında tanıdığım madde bağımlısı çocuklar vardı. Onları tanıştırmak istedi. ‘Onlar bizim çocuklarımız. Tanıyorum onları.’ dedim. ‘Bunlar benim eğitim görevlilerim. Madde bağımlısı çocuklar için önleme, koruma, danışmanlık ve tedavi hizmetleri verecekler. Kendileri uzman eğitimi alarak uzman oldular. Madde bağımlısı çocuklara, ailelerine eğitim hizmeti verecekler.’ dedi. O kadar güzel şeyler duymuştum ki sevincimden kendi sorunumu unutmuştum. Çocuklara sevgi ile hayranlıkla baktım. En çokta ÖZKAN HOCA’YA sevgiyle hayranlıkla baktım. Bu düşlerimizin gerçekleşeceğinin örneği olmalıydı. Madde bağımlısı çocuklarımızı Belediye Başkanlığının denetiminde, desteğinde tedavi ediyordu. Belediye Başkanlığı tedavi merkezi görevi yapan bir mekânı, GOLE ÇETU parkında belediyeye ait bir yeri onlara tahsis etmiş. Birer Psikratik, psikolog, sosyolog ve saha elemanından oluşan ekip, Danışmanlık ve tedavi hizmetlerini sürdüreceklermiş. İsteyen aileler, bağımlı çocuklar, başvurup belediye Başkanlığının denetiminde bu hizmetlerden yararlanabileceklermiş.
ÖZKAN HOCAYA çocuklarımız için yaptığı bu hizmetlerinden dolayı bir kez daha minnet duydum. Teşekkür ettim.
Milli Eğitim Müdürlüğü, bizim RONYA’NIN okulu, ZÜBEYDE ANAOKULUNA, YAKLAŞIK 40 bin lira harcayarak, çocuklar için güzel bir oyun parkı yapmış. Yaşamda, eğitimde öne çıkan parkaların, okul bahçelerinin önemini bilen Milli Eğitim Müdürlüğümüz, okullarda, öğrencilerin yararlanacağı geniş alanların yapımına önem vermiştir.
Sayın Milli Eğitim Müdürümüz, parkın açılışına nezaket gösterip bizi de davet etti. Başka bir yere randevum olduğundan açılışa katılamadım. Ronyayla, arkadaşlarını o saf doğal halleri ile gözlemlemekten, sevinçlerini paylaşmaktan büyük keyif alacaktım.
Giderek yoğunlaşan şehir yaşamında park ve bahçeler, soluklanma, dinlenme, doğaya yakın alanlar olarak öne çıkmıştır. Günümüzde, park ve bahçelerin yapımına önem veren, Yerel Yönetimler, Belediyeler başarılı yönetimler olarak görülmektedirler.
Akşamları geçe saatlerinde, dünyanın en ünlü orkestralarına fark atacak bizim bülbüllerden oluşan gece orkestrasını dinlemek, yürüyüş yapmak için çıkarım. İlçelerde liselerin olmadığı, yıllarda, liseyi okumak için geldiğimiz Tunceli’de kaldığımız eski çarşı mekânı, şimdilerde gece orkestrasının mekânı olmuş. Bütün ünlü ses sanatçısı bülbüller oraya toplanmışlar adeta. Gece geç saatlerde bin bir dilden parçalarını hep bir ağızdan seslendirirler. Onları dinlerken bir başka olur insan, hele ben hastasıyım onların sesine, hemen her akşam giderim onları dinlemeye. Belediye Başkanlığı, orkestra ekibinin yanı başında yeni bir spor oyun aletleriyle donatılmış modern bir parkın çalışmasını sürdürmektedir. Henüz bitmemiş, park bittiğinde ihtiyaç duyulan güzel bir park olacaktır. Aynı benzer parkları, bütün mahallelerde yapmanın çalışması içinde olduğunu öğrendiğimiz Belediyemiz çağdaş belediyeciliğin örneklerini vermektedir.
Gece konserinden dönerken, Kışla meydanının sessizliğini, müzikli bir mekânla, yıldızlı otelin teras katından gelen müzik sesleri bozuyordu. Birilerini aşağıladığımızda, onlara yakıştırdığımız parkın sakinleri, parkın çevresinde parkın güvenliğini sağlayan güvenlikçiler gibi, kulakları burunları, gözleri tetikte geziniyorlardı.
Sık, sık gördükleri bana dönüp bakmadılar bile.
