MİLLİ DOĞA PARKIMIZ

    Doğamız, DERSİM Doğası, endemik türleri ile zengin, ünlü, hemen her kesin görmek istediği güzelliğini paylaşmak istediği bir doğadır. Endemik türleri ile zengin, Munzur Vadimiz, dokunulmazlığı olan özel Milli Park olarak ilan edilmiştir.
    Doğa sevgisinin, hayvan sevgisinin, bu günkü seviyelerde olmadığı eskilerde, Alevi inancına, kültürüne rağmen, kınalı kekliğin yanında, kutsal sayılan dağ keçileri de büyük karlı bir av diye avlanırlardı. Yılbaşı kutlamalarına yakın, zamanda, DERSİM Coğrafyası, ülkenin çeşitli illerinden, gelen yaban avcıları tarafından adeta istila edilirdi. Balık avlamalarına hemen, hemen, her mevsimde,  yasak yoktu.
    90 lı yıllarda, hafta sonları, hatta hafta içi piknik yapmak için hep doğadaydık. MUNZUR Milli Parkında, HALBORİ Gözelerinde, piknik yapmaya gitmiştik. Gözelerin üstünde tepede arkadaşın birini arabadan indirdik. Gözelere indi. Biz tepede seyrediyorduk. Tam gözelere indiğinde önünde bir dağ keçisi fırladı, Dağ keçisine taşla vurarak yakaladı. Yukardan, ‘sakın karışma, geliyoruz.’ Diye bağırdım. Arabayla koşarcasına, dolandık gittik. Keçiyi yere yatırmış.Başında bekliyordu.Keçi dişiydi..Yavru mevsimiydi,Yavruları olmalıydı.Resmen ağlıyordu.Gözlerinden yaşlar, akıyordu.Eğildim.Her iki yüzünden öptüm.Okşadım.’Korkma.’Dedim. Kalk, yavrularına git. Sana bir şey yapmayacağız .’Dedim. Gözlerini açtı. Bana baktı. Kalktı ayağa, koşarak gitti. Arkasından, sevinçle baktık. HALBORİ Gözelerine her gidişimde, onu, dağ keçisini görürdüm. Ağladığı gözleriyle bana bakardı.
   HALBORİ Gözeleri, MUNZUR Milli Parkında, kıyısında, çok önemli bir piknik alanıdır. Munzur Suyunun oluşturduğu derin Gölün her iki yakasında, buz gibi suların aktığı, gözeler, vardır. Bir doğa harikasıdır. Hafta sonları o kadar çok ziyaretçisi olurdu ki, oturmaya piknik yapmaya, yer bulunmazdı. Yanı başında, karakol vardır. Güvenli sayılırdı.
   Hafta sonu HALBORİ Gözelerinde piknik yapmaya gitmiş bir arkadaş anlattı.’HALBORİ Gözelerinde hafta sonları daha çok yabancı, başka illerden, gelenler, piknik yapmaktadırlar. Çok miktarda ateş yakmaktadırlar, Yakılan ateşler, çevreye zarar verebilirler. Bazı piknikçilerde, giderken arkada, kirlilik, bırakmaktadırlar. Bu kirlilikten Munzur Suyu da payını almakta, kirlenmektedir. Akşam saatlerinde piknik alanına inen, o çevrede, yuvalanmış, iki yavrusu olan bir yaban ayısı  var. Piknikçiler, alıştırmışlar, yakın mesafeden yiyecek veriyorlarmış. Buna rağmen tehlikesine dikkat çekmek istiyorum. Farkına varılmadan yavrularına yaklaşanlara, anne ayı, saldırabilir. Tehlike yaratabilir. Bu da doğamız için olumsuz bir propagandaya, sebep olabilir. Onun için doğamızı, korumakta olan görevlilerimiz, hafta sonları, kontrollerini daha sık yapıp, gerekli uyarılarını yapmalıdırlar. ‘Diye anlattı.
   Arkadaş, duyarlılığında haklıydı..MUNZUR MİLLİ DOĞA Parkımız bizim ,DERSİM Coğrafyasının, milli servetidir.Onu kollamak, korumak, hepimizin,görevidir.Doğamızı korumakla görevli arkadaşlar, görevlerini başarılı bir şekilde sürdürmektedirler.Basın  görevimizin yanında,Doğa Koruma Derneğinin, üyesi olarak,görevli arkadaşlarla, eskiden beri diyalogumuzu sürdürmekteyiz. Olduğunda, eksikliklerini, artılarını, bu köşede zaman, zaman, dile getirmişizdir.
   Arkadaş, yakın zamanda balık avı yasağının kaldırılacağını, TIRA VIRA ağları ile kaçak balık avlanmalarına, izin verilmemesini, balıklarında doğamızın zenginliğİ olduğunu, özellikle de KIRMIZI BENEK ALABALIKLARIN, Munzur’umuzun doğamızın, önemli bir endemik türü zenginliği olduğunu, korunması gerektiğini, dile getirdi.
    Doğa gezilerini, turlarını seven, sık, sık doğa turlarına çıkan bir başka arkadaş, sanki hazine bulmuş sevinciyle, anlattı.’geçen Pazar, günü, yaptığımız, doğa gezisinde, görmek istediğimiz, bir türlü göremediğimiz, iki UR KEKLİĞİNİ, dağın zirvesinde, gördük. Çok görkemliydiler. Çok güzeldiler. Kınalı kekliklerin iki katı büyüklüğünde, doğanın kopyası gibilerdi. Seyretmeye doyamamıştık.’Dedi.
   Bende uzun zamandı, bağda, bağın renklerinden, zenginliğinden olan SİYAH YILANLARI, göremiyordum. Bağda, iki yuvaları olan leylekler, bu zenginlikleri, yok etmişlerdi. Geçen yaz, bağda, görkemli bir siyah yılanın, önümde akıp gittiğini, görmüştüm. Sevinçle bağırmış,’hoş geldin.’Demiştim. Bende hazine bulmuş, gibi sevinmiştim. Doğa sevgisinin, bu günkü kadar olmadığı eskilerde, görüldüklerinde, öldürülürlerdi. Yapılanın, doğa katliamı,olduğu bilinmezdi.
  Doğa sevgisi, boşlanmayan, en büyük aşktır. Sevgidir.
    
   
     .