İstanbul’dan gelmişti. Avukattı. Endişeli, tepkili bir şekilde yerine oturur oturmaz, birbirimizi sormadan,’Hocam bu ne hal, ne oldu bizim Tunceli’ne? Eskiden bu tür şeyler olmazdı. Güvenli bir şehirdi. Evlerimizin, arabalarımızın kapılarını kilitlemezdik. Şimdi kilitlediğimiz halde evlerimiz güvende değil. Sağır dilsiz yaşlı bakıma muhtaç babamı, bakım için İstanbul’a götürdüm. Babamı geri getirdiğimizde evimizin tam takır talan olduğunu gördük. Evimize giren hırsızlar evde ne varsa alıp götürmüşler. Savcılığa başvurduk. Jandarma bölgesi olduğundan soruşturmayı jandarma yaptı. Hala hırsızların izine rastlanmadı. Duyduğuma göre, hırsızlık vakaları hırsızlığın olmadığı Tunceli’de artmış. Evin önünde bağlı ineği alıp götüren hırsızlar, daha başka soygunlarda yapmışlar. Lütfen sizden istediğimiz bu konuyu kamuoyunun, yetkililerin bilgisine sunmanız.’
Avukat arkadaş, soyulan evinden çok Tunceli’de beklenmeyen hırsızlık vakalarına üzülmüştü.’İstanbul’da bu tür eylemlerin olmasını yadırgamıyoruz. Bizi üzen, Tunceli’de bu tür eylemlerin olması giderekte artmasıdır.’Diyerek üzüntüsünü belirtiyordu.
Tuncelili olarak, hırsızlık olaylarının, adi suçların, Tunceli’de olmamasından hep övünürdük. Son zamanlarda yaşanan, giderek artan hırsızlık vakaları, yalnız İstanbullu avukatı değil, bütün Tuncelileri üzmektedir.
Bir okul Müdür yardımcısının arabası derinden çizilmiş. Üstüne de İNTİKAM yazılmış. Karakola başvurmuş. Aradan zaman geçmesine rağmen, sonuç alınamamış. Bana geldi. Emniyet Müdür yardımcısını aradım. Emniyet Müdür yardımcısı konuyla yakından ilgilendi. Yetkili emniyet amirinden konuyu araştırmasını istemişti. Olay, mobesa kamaralarının görüş alanında gerçekleştiği halde, fail yine tespit edilememişti. Failin, kameraların çalışmadığı bir anı tespit ederek suçu işlemesi, veya kameraları etkisiz kılması, mümkün olmamasına rağmen konu hala aydınlığa kavuşturulamamıştı.
Ben Emniyetin, hırsızlık vakalarının artmasına izin vermeyeceğine, işlenen suçları, faillerini açığa çıkaracağına inanıyorum.
Emniyet yetkililerinin, Tunceli’nin huzurunu, Tunceliler kadar istediklerinden emin olduğum için buna inanıyorum.
+ + +
ARANAN KÜTÜPHANE
Kentlerin, şehirlerin, olmazsa olmazlarındandır. İnsanlığı, bugün kü, aydınlığa, uzay çağına yücelten bilginin kaynağı kitapların, bulunduğu okuyucuya sunulduğu, aydınlık evleridir kütüphaneler.
İlimiz Tunceli’ye, henüz beş katlı görkemli binaların yapılmadığı yıllarda, şehre en görkemli bina olarak yapılmıştı. Şehir sakinlerinin uğrak yeriydi. Öğrencilerin, kitap kurtlarının mekânıydı. Öğrenciler, okula orada hazırlanırlardı. Ödevlerini orada yaparlardı. Kitap alacak parası olmayanlar oraya koşardı.
Kütüphanesi olmayan lisede okuduğum yıllarda, zamanımızın bir kısmı orada geçerdi. Okumadığım, satın alamadığım kitapları gidip orda bulur. Okurdum.
Eskiden Müdürlük adı altında özerk olan kütüphaneler, Yeni yapılanmada Kültür Müdürlüklerine bağlandı.
Şehir dışında sayılacak, şehir merkezine uzak bir yerde kurum olarak faaliyetlerini sürdüren Kültür Müdürlüğü, kütüphaneyi de oraya taşıdı.
Kültür Müdürlüğünün görevi, halka kültür hizmeti vermek, halkı kültürel yönden geliştirmek, iken tam tersi kütüphaneyi şehrin dışına taşıyarak, kültürün ham maddesi okumayı, aydınlanmayı adeta engellemiştir.
Boşaltılan şehrin ünlü kütüphanesi, sahipsiz bırakılarak madde bağımlısı çocuklara adeta tahsis edilmişti. Şimdilerde de tekstilcilere tahsis edilmiştir.
Belediye Başkanlığı, Valilikten kütüphanenin kendilerine tahsis edilmesini, kütüphane olarak tekrar kültür yuvasına dönüştüreceklerini ısrarla istemelerine rağmen Valilik bir türlü belediyenin bitişiğindeki kütüphaneyi, devletin bir kurumu olan, şehir halkına en büyük hizmeti veren belediyeye tahsis etmedi. ‘Başkanlık başka bir partide olsaydı, çoktan tahsis edilmiş olacaktı.’ Diyenleri haklı çıkardı.
Bir önceki giden Valiye kütüphanenin tekrar kurulması yönünde çokça teklifler götürülmesine rağmen, buna izin vermemişti.
Aynı teklifler, şimdiki Sayın Valimize götürülmektedir. Ön yargısı olmayan, devletin kurumlarına eşit mesafeden baktığına inandığımız Sayın Valimizin, yıllardır kanayan, bir vaka gibi duran bu sorunu halkın, şehrin yararına, çözeceğini umuyoruz.
Kütüphaneler, bilgi aydınlık, evleridir. Onları çoğaltmak, korumak, aydınlığı, korumaktır. Toplumu bilgilendirmektir.
Sayın Valimize, yalnız benim değil, bütün Tunceli Halkının çağrısıdır. Dilekçesidir. ‘Kütüphanemizi tekrar halkın hizmetine tahsis etmenizi istiyoruz.’
Saygı ile
+ + +
HOLLANDA’DAN GELEN BİR OKURUM
Hollanda’dan gelen bir gurbetçimizdi. Festival öncesi gelmiş. Bir aylık tatilini Dersimde geçirmenin mutluluğunu yaşamıştı.’Artık tatilim için Akdeniz Ülkelerine, Kıyı kentlerine gitmeyi düşünmüyorum. Helikopter gürültüleri olmasa, tatilimi hep Dersimde yapacağım. Şehrin içinde konuşlanmış askeri helikopterler, gece gündüz demeden, Sabahın köründe adeta bütün şehre uyumayın kalkın diyorlar. Çocukları, kedileri, köpekleri hepsini korkutuyorlar. Dünyanın hiçbir ülkesinde, hiç bir şehrinde böyle bir keyfilik yoktur. Askeri birlikler hep şehir dışında olurlar. Burada ise sizin yazılarınızda belirttiğiniz gibi şehrin ortasına yerleşmişler. Buna Devlet nasıl izin veriyor. Hayret ediyorum.’Diyerek yazılarımı okuduğunu, bana katıldığını ifade ediyordu.
Ona, bir gün halk iradesinin,toplumsal yasaların, Tunceli’de de belirleyici olacağını, keyfiliklere, son verileceğini, sabırlı olmasını söyledim.
