Tunç Başaranın 1989 yapımı, bir sürü ödül kazanmış. Türkiye’nin ilk Oscar adayı olmuş, UÇURTMAYI VURMASINLAR, filminin 5 yaşındaki kahramanı BARIŞ, annesiyle birlikte kaldığı ceza evi avlusunda seyrettiği uçurtma olup, annesinin kaldığı ceza evine döneceğini düşünür.
Uçurtma, çocukların bir başka özlem duydukları, cansız kuşları, gökyüzüne uçurdukları oyunlarıdır.
Toplumsal açılımlarını sürdüren Emniyet Müdürlüğü, çocukları da unutmamış. Onlara da, uçurtma şenliği, mangalda ekmek arası sucuk ziyafeti düzenlenmişti.
Rüzgârın sürekli estiği düşünülen, şehri kuşatan yüksek tepelerde kurulu güvenlik noktalarından birinde düzenlenen uçurtma şenliğine biz basın mensupları da davet edilmiştik.
Asfaltlanmış düzgün yolda Bursa’nın Uludağ’ına çıkar gibi dolana, dolana, çıktığımız güvenlik noktası, bizi adeta gökyüzüne çıkarmıştı. Tunceli Şehri ve çevresindeki irili ufaklı dağlar, tepeler, koyu yeşil bir kuşak gibi şehrin içinde birleşip uzayıp giden akarsular, gözlerimizin önünde seriliydi.
Kırk yılın üstünde yaşadığım şehri bu kadar yüksekten, bu kadar bütünü ile seyretmemiştim. Tarifi imkânsız, bir manzaraydı. Bir anlık kendimi güneşin doğuşunu, batışını seyretmek için çıkılan NEMRUT Dağında düşündüm. Güneşin doğuşunu, batışını bu tepeden seyretmekte o kadar güzel olmalıydı.
Şehrin güvenliği için kurulan güvenlik noktası, zirveye kurulmuş adeta bir kale gibiydi. Daha alçakta düzenlenmiş alan uçurtmayı uçurtmak için gelen çocuklarla doluydu. Çalan müziğin eşliğinde bildikleri oyunları, dansları oynayıp, özgürce koşturuyorlardı.
Emniyet müdürü, bütün küçük misafirleri ile yakından ilgileniyordu. Onlarla sohbet edip, sarmaş dolaş, sürekli yanarında oluyordu. Onlarla birlikte sıraya girip ekmek arasını alıyordu. Onların sevinçlerini paylaşıyor. Onlarla birlikte kahkaha atıyordu.
Yerde bağdaş kurmuş, misafirleri ile sohbet eden Emniyet Müdürü,’bu tepelere kurulu kaleler olmasaydı. Çocuklar, ‘bu kale ne için kurulmuş.’ Diye bize sormasalardı, her şey daha güzel olacaktı.’Diyordu. Rüzgâr esmediği, çocukların uçurtmalarını uçuramayacakları için üzgündü. Ellerinde uçurtmalarla rüzgârın esmesini bekleyen çocuklar, uçurtmalarını uçuramamışlardı.
Uçurtmalarını, uçuramadıklarına üzülseler de yeni, yeni arkadaşlarla tanışmış, yükseklerde doğayla baş başa kalmış. Çok eğlenmişlerdi.
Uçurtmalar uçmasa da, Emniyet Müdürü ve arkadaşları, çocukları ağırladıkları, sevindirdikleri için mutlulardı.
Uçurtma şenliğinde, uçurtmalar, gökyüzünde süzülüp uçmamıştı.
+ + +
GECEYİ AYDINLATAN MUMLAR
Ana dilleri ve önderleri için özgürlük isteyen tutsakların,58 gündür sürdürdükleri açlık grevlerine, destek için Şehrin ana meydanında gecenin karanlığında yakılan 58 mum geceyi aydınlatan yıldızlar gibiydi. Çevresini kuşatmış, destekçileri, ölüme yatmış, o insanları alkışlıyorlardı. Alkış sesleri ta uzaklarda yankılanıyordu.
Gecenin sesliğini bozan konuşmacı,’vicdanı olan, ben insanım diyen, ölüme yatmış bu insanların ölümüne seyirci kalamaz.’Diyordu.
Akşam evlerinin yolunu tutanlar, kurulu sofralarına otururken, onlar, tutsaklar, bir başka karanlığa, ölüme daha yakın olacaklardı.
Açlıktan ölecek insanların seyredilmesi, onları kurtarmak için bir şeylerin yapılmaması, insani taleplerinin yerine getirilmemesi, tarihe düşen, en büyük ayıp, en büyük acımasızlık olacaktı.
Fikri TAŞ
[email protected]
