Rıza CAN
İşçi nitelendirmesinin hangi durumdaki insanı kapsadığını bilmiyorum. Akademik bir tanımı olsa gerek…
Ben sadece TİP genel başkanının başlattığı yürüyüşün umudunu taşıyorum. Yani işçinin derlenip toparlanacağını algılıyorum. Tarihi var… işçi hareketinin ve “ağırlığının”; 1789 Fransız Devriminden sonra başladığını sanıyorum.
Evet, ağırlığını sergileyen işçi, batıda muhalefet ve iktidar oldu. İngiliz İşçi Partisinin iktidarları, demokrasi adına sevinç verici olmuştur herhalde…
İsveç’i azıcık bilmek istediğimizde, karşımıza hemen işçi örgütlerinin gücü çıkar…
Bu söylediklerim, galiba biraz “kitabi” oldu. Sevgili işçimiz araştırma zahmetine girmesin. Fransız işçisi her gün sahnede. Azıcık düşünmesi yeterli: Kendisinin de parlak dönemleri olduğunu görecektir. İşçi sınıfı, yalnızca haykırışlarını değil, bir devlet adamını da hatırlayacaktır…
Bülent Ecevit’ten söz ediyorum. Evet, bizde işçiyi devletçilik oluşturmuştur. Yani işçi sınıfını, devletin kurum ve kuruluşlarında çalışanlar meydana getirmişlerdir.
Bu sınıfın köy kökenli oluşu hala bir sorundur. İşçi hala nerede olması gerektiğinin farkında değildir. Oysa rahmetli Ecevit, onu bulunması gereken yere davet edip durmuştur… Özellikle, zaman zaman DİSK’i demokrasiye omuz vermeye çağırmıştır…
Anlaşılan odur ki, Ecevit’in işçiye verdiği önem ve rol, genel başkanların “mavi boncuk” ile milletvekili yapılmaları, büyük ölçüde birbirinden farklıdır.
Faşizmle tanıştığımız o ilk dönemde Ecevit şunları söylüyordu:
“…Toplum kesimlerinin düşüncelerini açığa vurma yöntemleri vardır. Bazı kuruluşların büyük bir ağırlığı vardır… özellikle sendikalar…
…İş işten geçmemiştir. Türk işçileri, demokrasiye geçerlik kazandırmak, haklarına sahip çıkmak için birleşmelidirler… Tribünlerden sahaya ininiz…”
O söylenenlerle, o çağrı bugün de geçerlidir.
Not: Alıntıları, sayın Fatih Yaşlı’nın “Halkçı Ecevit” adlı eserinden yaptım.
