HAYVANLARI KORUYANLAR

     Hafta sonuydu. Özlemiştik. Sevgisine doyamadığımızı özlemiştik. Ana yüreği daha çok özlemişti.’Oğlumu çok özledim. Gidip ziyaret etmek istiyorum.’Dedi.
    BASIN yazılı arabamıza atlayarak Muhabbet Hanımla, köye doğru yola düştük. Hafta sonuydu. Elazığ, Tunceli karayolu seyrekti. Tunceli’yi ziyaret etmeye gelenler, akşam saatlerinde döneceklerinden, akşamları, köy dönüşü trafik artarak yoğunlaşıyordu.
    Bağın yanı başındaki leylek yuvası boştu. Uzun bir yolculuğa çıkmış olmalıydılar. Yeni yılda, ilkbaharda, tekrar evlerine dönecekler. Yeni yavrular yetiştirip, tekrar, Afrika’ya göç edeceklerdi.
    Sevgisine doyamadığımızı ziyaretimizde, her, seferinde olduğu gibi, Ana yüreği yine. Gözyaşı döküyordu. Onu, yine Tanrıya emanet ederek, El salladık.
   Sonsuza dek yatanların yanı başındaki, köyün ünlü kuş yuvası göl kurumuştu. Büyük bir kuraklığın yaşandığı yılda göl iyice kurumuştu. Kuşların içinde beslendiği korunduğu sazlıklarda, yok olmuş gibilerdi. Bir zamanlar ördeklerin, çeşit, çeşit uzun gagalı kuşların yuvası olan göl kurumuştu. Ördek avcılarının, avlandıkları, ördeklerin, süsledikleri göl artık yoktu. Geçmişin penceresinden bakarak, kuş yuvası gölde, yüzen ördekleri, uzun gagalı kuşları seyrettim. Onların çıkardıkları sesleri dinledim.
     Konakladığımız evin önünde yatmış bekleyen can dostu bizi körünce koşarak geldi. İki ön ayakları ile bize sarılmak istedi. Ev sahibi kızarak uzaklaştırdı. Muhabbet Hanım, hazırlıklı gelmişti. Önüne koyduğu yiyeceklere çok sevinmişti.
   Dönüşte önünden geçtiğimiz,komşumuzun kapısının önü kedilerle doluydu Kapını önü,.Renk,renk,çeşitli güzellikte kedilerin,süslediği bir bahçe gibiydi.Komşumuz,bizim şaşkınlığımızı görünce,Hal hatır anlattı.’Kediler, severek alıp beslediğimiz kediler değildir.Çevrede, sahipsiz bırakılmış kedilerdir.Evimizin önü onların toplandığı yiyecek beklediği yer olmuş.Başka yere gitmiyorlar,30 civarında varlar.Her geçen günde artıyorlar.Köyümüz,Ana kara yolu üstünde olduğundan ,beslemek istenmeyen sahipsiz kedileri ,köpekleri getirip bırakıyorlar. Onlarda, bizim köyün, kapıları önlerine geliyorlar. Bizde onları, götürüp başka bir yere bırakamıyoruz. Elimizden geldiği kadar, beslemeye çalışıyoruz. İmkânlarımız yeterli olmadığından hayvanlar aç kalıyorlar.’Dedi.
    Komşumuzun anlattıkları bizi üzmüştü. Köylü komşumuz, haklıydı. O kadar çok hayvanı besleyecekleri imkânları olmayabilirdi. Yardım edilmeliydi. Topluca verdikleri pozu kameraya alarak el salladık.
   Şehre döner dönmez, vakit kaybetmeden belediyede görevli Veteriner, Garip Beyi aradım. Garip Bey,’Kedileri belediye barınaklarda beslemiyoruz. Biz yaralı hasta kedileri tedavi edebiliyoruz. Hayvanları koruma Derneği vardır. Bir telefon vereyim size orayı arayınız.’Dedi. Verdikleri telefonu aradım. Ezgi Hanım diye bir hanfendiyle görüştüm. DERSİM HAYVANLARI KORUMA VE YAŞAATMA DERNEĞİNDE görevliymiş. Konuyu kendilerine anlattım.’Olur gerekli yardımı yapmaya çalışırız.’Dediler. Kedilere bakan aileyi aradım çok sevindiler.
    Derneğinde imkânları sınırlı olduğundan, yapacakları yardımı götürüp köyde teslim edemeyeceklerini ifade ettiler. Köylü aile, bırakmaları için şehir içinde, çarşıda bir adres verdiler. Dernekte o adrese bırakacaklarını ifade ettiler.
    Ezgi Hanımdan, Bu çok anlamlı, DERSİM Halkına yakışır, bir görevi üstlenmiş, dernek hakkında bilgilenmek istedim.
   Ezgi Hanım, dernek hakkında gerekli bilgileri ilettiler. Adı üstünde bu çok anlamlı, değerli dernek,2022 yılı, Mart ayında, Tunceli’de, hayvan severler, duyarlı insanlar, bir araya gelerek, kurmuşlar. Köpekleri, toplama yasası çıkmadan önce, şehir merkezindeki dişi kedi ve köpekleri, kısırlaştırıyorlarmış. Kalacakları yuvaları, yapıyorlarmış.      Bitlis ten gönüllü veterinerler, teknik görevliler, davet edip getirterek ilçelerde, dişi kedileri, köpekleri kısırlaştırmışlar. Tedavilerini yaptırmışlar. Aynı şekilde ilçelerde kısırlaştırmalara ve tedavilere, aralıksız devam ediyorlarmış. Hayvan Barınağı Bakım Evinde hayvanlara mama üretimi yapıyorlarmış. Sürekli Hayvan bakım evlerinde barınaklarda, köpeklere, bakım hizmeti veriyorlarmış. Ürettikleri, mamalarla, hayvan severlerden gelen yardımlarla, hayvanların, beslenmelerine yardım ediyorlarmış. Destek oluyorlarmış.
   Ezgi hanımın, anlattıkları beni çok sevindirmişti. İyi ki, köydeki o kedilerle buluşmuştuk. Tunceli Halkı, inançlı kültürlü, doğasever, hayvan sever, bir halktır. Böyle bir dernek Tunceli Halkına yakıştığı gibi, önemli bir dayanışmayı teşvik edip, organizasyonunu, sağlayan DERSİM HAYVANLARI KORUMA VE YAŞATMA Derneği de, önemli bir dernektir. Onlarla haklı olarak övünüyoruz.
    Gazete yerimdeki kapımı da kedilere açtım. Üç kedi aralıklarla, gelip karınlarını doyurup gidiyorlar. Prenses adını taktığım dişi kedi hamileydi, bilmediğimiz bir mekânda doğurmuş. Yavrularını merak edip görmek istiyoruz. Ancak büyüttüğünde alıp gezmeye çıktığında görebileceğiz. Geçen yıl büyüttüğü yavrularını, azılı düşmanları, köpekler, boğmuşlardı. Sokaklarda köpekler azaldığından, kediler biraz daha güvendeler.