Sokaktan sesler yükselirken “Ebe Sensin”, “Sen geç kaleye Umo” bağırışlarıyla çocukları çocukları yazmak istedim. Ak pazardaki Kıymet, Pülümür’ün Koca tepe köyündeki Barış, Sihenk mahallesindeki Muhammed, Yeni mahalledeki Kemalpir saymakla bitmeyecek kadar fazla ve ondan ki umudumuz bu günlerde çok büyük
Çocuk olmak vardı deyip geçerken sokaklardan bir yük alıyorduk, ve öylece adımlarımızla sokaklardan uzaklaşıyorduk. Peki ya çocuklar bizlerden uzaklaşıyor muydu hayır her sokak çocuk doluydu. Parklar meydanlar caddeler sokaklar…
Umut kokulu çocuklar…
Umut hiçbir zaman bitmemeli diyoruz niye mi?
Umut biterse hepimiz biteriz çünkü dün senin benim onun koştuğu o sokaklarda şimdi başka çocuklar koşuyor. Başka hayaller dile geliyor. Ben büyüyünce doktor, pilot, öğretmen olacağım hayalleri kuruluyor. Gelecekler planlanıyor sonrasını hepimiz biliyoruz zaten
Bugünler de üzerinde durduğumuz en büyük konu “Gençler” Ağaç yaşken eğilirmiş bu deyim aslında her şeyi anlatıyor. Unutmam da zaten bu deyimi Bursa’dan Panayır İlköğretim okulundan hatırlarım Muhammed Hoca bunu on kez yazacaksınız demişti.
Ağaç yaşken eğilir… Ağaç yaşken eğilir… Ağaç yaşken eğilir
Anlaşılan bazıları sadece yazdırmış, bazıları da Muhammed Hoca gibi hep yazdırmış hem okutmuş, Ali Osman Hoca gibi yıllar sonra hatırlanmış ve rahmetle anılmış. Demek istediğim o ki Hz. Mevlana’nın dile getirdiği “ Dil sözden değil yürekten çıkmalıdır” bazıları işi yüreğinden çıkan sözleriyle yaptırınca yüreklerde yer edinmiş.
Peki ya şimdi… Bak bakalım ne halde o sokaklarda koştuğumuz arkadaşlarımız!
Oysaki hepimizin bir hayali vardı, kimi o hayalini gerçekleştirdi kimileri hayallerini yeniledi. Ama her şeye rağmen sokaklar da yükselen çocuklar sesleri ne bitti nede değişti. Manisa’daki, Hatay’daki, Kırklareli’ndeki sokaklarda aynı ses yükseldi. Ebe sensin ve artık ebeleyin madde bağımlılığını ve sen kaleye geçmelisin ama gol yememelisin tam tersi hayata var olan umudunu güncelleyerek yenileyerek sen Umudun geleceğin golünü atmalısın. Var olan İnsan sevginle geleceğe adım atmalısın…
Tıpkı Fıratlar gibi özgürce barışı haykırmalısın…
Her şeye rağmen Barış demeyi bilmelisin… Barış sadece altı yaşındaki koca tepe köyündeki, on dört yaşındaki Akpazarlı barışın adı değil çünkü; aslında tüm çocuklar adaş çünkü; tüm çocuklar “Barış” ve öyle de kalacak…
Ferhat Güven
