Maden faciaları maalesef ki ülkemizin acılı bir gerçeği. Gerekli ve yeterli önlemlerin alınmaması iş güvenliğindeki zafiyeti doğurmaktadır. Doğan bu zafiyet ise nice nice can kayıplarına yol açmakta bu da ülke olarak ciğerimizi dağlamaktadır.
Dünyanın en ağır mesleklerinden biri maden işçiliğidir. Yerin yedi kat altında çalışanların bu ağır iş koşullarının yan ısıra işverenlerin ve yetkililerinde yeterli önlemlerin alınması hususunda gerekli titizliği gösterememesi maalesef ki faciaları doğurmaktadır. Hatırlarsanız bir slogan var deprem ile ilgili “Deprem öldürmez yapı öldürür” diye. Buradaki durum da benzer bir durumdur aslında. “Maden öldürmez önlemsizlik öldürür” de denebilir. Şayet oluşabilecek riskler iyi hesaplanmış ve bunun için de yeteri kadar önlem alınmış olsaydı ne Soma ne de Bartın/Amasra faciası olurdu.
Yazık onca can yitip gitti. Son açıklanan rakam 41 canımızın hayatını kaybettiği yönünde ve bir o kadar ya da daha fazla da yaralı. “Ateş düştüğü yeri yaka” derler. O yüzden madenci ölümleri kader değildir. Göz göre göre geliyorum diyen ölümlerin önlenememesidir. Bir dolu yaşanmışlık, bir dolu öykü yanıp küle döndü. Çocuklar yetim, öksüz, kadınlar dul, anne babalar evlat acısına bulandı. Her sabah kalktığında ailesi ile vedalaşmak ve ölüm korkusu ile çalışmak sırf bir lokma ekmek için. Nasıl da zor bir durum. Her gün evden çıkıp işine giderken bir daha geri dönmeme riskin de var. Bir karikatür gördüm durumu çok iyi anlatan. Madenci evden çıkarken karısı soruyor; “Akşama ne pişireyim?” diye. Madenci şöyle cevap veriyor. “Dönersem yemek pişir dönmezsem helva.”
Bir şey olmaya görsün. Olduktan sonra ne kadar da dövünsek fayda etmez. Umarım yetkililer bu acılı sorunun farkına bir an önce varır ve önlem alırlar. Buna inanmamakla birlikte bir temenni olarak hep söylüyoruz. Söylemek sorunu çözmüyor. Farkındalık ve harekete geçip önlem alınması şart. Şart. Şart...
